تیم ملی و 11 مرد زخمی  با یک زخم کاری

روحیه تیمی یکی از مهم‌ترین عوامل پیروزی در هر رقابتی است. روحیه‌ای که می‌تواند بخشی از نقاط ضعف را پوشش دهد. کم نیستند رقابت‌هایی نابرابر که تنها به دلیل انگیزه مضاعف رقیب ضعیف، با نتیجه‌ای خلاف پیش‌بینی‌ها به پایان رسیده‌اند. برانگیختی برای رقابت‌های ورزشی عنصر تعیین‌کننده به‌حساب می‌آید و تخلیه روانی درست در نقطه مقابل آن قرار دارد. تیم ملی در نخستین بازی جام جهانی 2022 مقابل انگلیس درست از همین نقطه ضربه‌فنی شد. تیمی که فاقد برانگیختی لازم بود و به نظر می‌رسید ازنظر روانی تخلیه‌شده است. تیمی که هرچند با رقیبی مدعی مصاف می‌داد اما خیلی زود به گوشه رینگ رفت و ناک اوت شد. تیمی که قرار بود مقابل آنگلوساکسون‌ها قد علم کند و مردان جزیره را به چالش بکشد؛ اما در میدان مسابقه آنچه به چشم می‌آمد بیش از آن‌که تحت تاثیر مسائل فنی باشد به روان 11 بازیکن منتخب کی روش ارتباط پیدا می‌کرد.11 ستاره‌ای که همچون مسخ شدگان در میدان شبحی بودند ازآنچه ما می‌شناختیم. سایه‌هایی که همچون لشکر گرسنگان به دنبال غذا می‌دویدند اما راه رستگاری را نمی‌یافتند. راهی که آن‌ها مدت‌هاست گم‌کرده‌اند و تنها نقطه امید کی روش بود و بس. بلکه این معجزه‌گر پرتغالی با عصای جادویی معجزه‌ای را رقم بزند اما این زخم آن‌قدر عمیق بود که حتی از دست این پیرمرد هفتادساله سرد و گرم چشیده هم کاری برنیامد. گو این‌که درزمانی که مشخص شد بیرانوند قادر به ادامه بازی نیست تصویری از کی روش بر قاب تلویزیون نقش‌بست که هرگز ندیده بودیم. دست‌هایی که بر سر رفت و تنها تعبیرش این بود که ما تسلیم هستیم. درست در همان زمان هم تکلیف نتیجه بازی نوشته شد. جایی که کی روش فهمید با از دست دادن بیرانوند قادر به ترمیم زخم‌های روحی این تیم آسیب‌دیده نیست و او هم آچمز شد. تیمی که برای آبروداری به جام جهانی رفته اما سنگین‌ترین شکست تاریخ را در پنج دوره جام جهانی تجربه کرد. یوزهایی که دیگر نه دندانی برای شکار داشتند و نه پنجه‌ای برای کشیدن به روی رقیب. تیمی بی‌سلاح مقابل شاگردان تا بن دندان مسلح گرت ساوت گیت. انگلیسی‌ها این بار مکر و حیله‌ای به کار نگرفتند چراکه حریف پیش از این‌که به میدان نبرد بیاید خودش را باخته بود. چهره بازیکنان ایرانی مملو از آشفتگی و تضادهای درونی بود. دوگانگی‌هایی که از همان لحظه ورود به زمین خودش را نشان داد و تا ثانیه‌های آخر هم تمامی نداشت. حتی دبل طارمی هم برای بند آوردن این زخم کاری کارگر نشد تا جام جهانی برای تیم ملی تراژدی وارد آغاز شود. زخمی که ظاهرا چنان عمیق است که شاید به این زودی‌ها التیام نیابد و این جام جهانی هم همچون چهار دوره قبل با سه بازی مقدماتی به پایان برسد. با این تفاوت که شوقی که باید برای لذت بردن از جام دیده شود به بی‌حسی تبدیل‌شده و شوری نمی‌آفریند. آخر از 11 مرد زخمی چه‌کاری برمی‌آید؟